بررسی توالی زمان در شعر از منظر پساساختارگرایی (با نگاهی به شعر علی باباچاهی)

در این مقاله سعی شده است، یکی از ویژگی های شعر دهه هشتاد فارسی با استناد به اشعار علی باباچاهی مورد بررسی و توصیف قرارگیرد. در این ویژگی شاعر ترتیب زمانی کلام و توالی عبارت ها را رعایت نمی کند، مقاطع مختلف زمانی را به هم درمی آمیزد و با دوری از شیوه روایت طولی و استمراری، متنی غیر خطی را می آفریند که جمله ها و عبارت ها در آن توالی و تسلسل زمانی ندارند. هر چند گونه هایی از این نوع کلام به صورت «فلش بک» و یا «آغاز از میانه» در ادبیات جهان سابقه دارد، اما آن چه که در این متون دیده می شود نوعی آشفتگی زبانی و بر هم زدن نظم آن است، که بی سابقه می باشد. علاوه بر آن شاعر در بیان وقایع تاریخی نیز، عمدا دخل و تصرف ایجاد می کند و بدون توجه به واقعیت رویدادها، دست به تحریف و جعل آن ها می زند و یا دو واقعه تاریخی را به هم در می آمیزد. این ویژگی که عمدتا از افکار و نظریات پساساختارگرایان و ساختارشکنانی چون ژاک دریدا سرچشمه گرفته، در آثار نویسندگان و شاعران جوان و نوگرای فارسی نیز ظهور یافته است.