سیمای معشوق ترکستانی در غزل سعدی

ساختار غزل سعدی بر عشق استوار است و در این میان وصف معشوق و از او سخن گفتن در صدر موضوعات این غزل عاشقانه است.
از آنجا که شعر در معنی عام و کامل واژه، آیینه تمام نمای رفتارها، اندیشه ها و نگرش های جامعه روزگار شاعر است و در قرن هفتم و در شهر و زمانه سعدی حضور کنیزکان و غلامان ترک پر رنگ و چشمگیر است، شاعر در بیان خود از عشق و نیز در وصف معشوق نتوانسته است از این حضور معنی دار یاد نکند. به عبارت دیگر عشق در شعر سعدی از مسیر نگرش به رفتار و کردار این زیبارویان ترک نژاد عبور کرده است.
مقاله حاضر بر آن است که ویژگی های این معشوق از ترکستان به شیراز آمده را دسته بندی کند و برشمارد.