بررسی نقش سلنیم سرم با بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون نوعی بیماری دستگاه عصبی مرکزی در بزرگسالان مسن تر است که مشخصه آن سفتی عضلانی پیشرونده تدریجی، لرزش و از دست رفتن مهارت های حرکتی می باشد. این اختلال هنگامی رخ می دهد که نواحی خاصی از مغز توانایی خود در تولید دوپامین را از دست می دهند. سلنیم یک عنصر ضروری با نقش های فیزیولوژی مهم در بدن است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه غلظت سلنیم موجود در سرم افراد مبتلا به بیماری پارکینسون با افراد سالم بود.
در این تحقیق مورد-شاهدی، غلظت سلنیم موجود در سرم خون افراد مبتلا به پارکینسون و گروه شاهد آنها با استفاده از طیف سنجی جذب اتمی به دست آمد. بررسی های آماری این مطالعه در نرم افزار MATLAB نسخه 5/6 انجام شد.
تفاوت قابل ملاحظه ای بین غلظت سلنیم موجود در سرم افراد مبتلا به پارکینسون و افراد سالم وجود داشت. میانگین غلظت سلنیم موجود در سرم برای افراد پارکینسونی μg/l13± 57 و برای افراد سالم μg/l 18± 93 بود، یعنی در گروه بیماران 63 درصد کمتر از افراد سالم بود (001/0>p).
سلنیم دارای خاصیت آنتی اکسیدانی است که با توجه به این ویژگی می توان آن را به عنوان یک عامل ضد التهاب محسوب کرد. وجود این عنصر کمیاب باعث تنظیم آنتی اکسیدان ها و تعیین سطح دوپامین در بدن می شود. لذا تجویز مکمل سلنیم جهت بهبود سریع تر بیمار و حذف علایم این بیماری پیشنهاد می شود.