بازنمایی امر اجتماعی در عکاسی بررسی رویکرد نشانه شناسی اجتماعی در فهم فرآیندهای بازنمایی

عکس و امر اجتماعی، هر دو از محصولات قرن نوزدهم و انقلاب صنعتی بودند. در دو سده گذشته، «بازنمایی» به عنوان یکی از وجوه ارتباطی میان این دو، توجه اندیشمندان بسیاری را به خود مشغول داشته است. گونتر کرس و تئو ون لون، با تاثیر از نظریه های مایکل هالیدی و رولان بارت، به بازاندیشی در مفاهیم نشانه شناسی پرداختند و «نشانه شناسی اجتماعی» را بنیان گذاشتند. آنها رویکردی برساختگرایانه به عکس اتخاذ نمودند و بر نقش فرهنگ در تولید معنا و بازنمایی امر اجتماعی متمرکز شدند. در این راستا، آنها پیش فرض بنیادین نشانه شناسی مبتنی بر «دلبخواهی-بودن» رابطه دال و مدلول را کنار گذاشتند، و آن را به مثابه فرآیندی «برانگیخته» تلقی کردند. بر این مبنا، معنای نشانه، مدام در حال تولید و بازتولیدشدن است و در هر لحظه، درون روابط سازنده، بستر و مخاطب فرموله می شود. با این مفروضات، نشانه شناسی اجتماعی مفاهیمی چون منبع نشانه ای، فرآیند بازنمایی، عکس های روایی و عکس های مفهومی را به کار می گیرد تا معناهای ممکن یک عکس را در ارتباط با امر اجتماعی فهم کند.