«عکس»، خواستگاه دوران مدرنیسم؛ «فتومونتاژ»، خواستگاه دوران معاصر

لذت از تفکر در یکه گی و پیوستار هستی شناسی در جامعه آرمانی و هدفمند دوران کلاسیک و عصر روشنگری سده هجدهم جای خود را به جهانی تکه تکه و تشریح پذیر در ساختار اندیشه جامعه مدرنیسم قرن نوزدهم داد. عکاسی در دوران مدرنیسم در ابتدا با نگاه آرمان گرایانه طبقه بورژوازی به دنبال گسترش ادراک انسان از پیرامون خود و ساخت زبانی جهانی، به نقد و در نتیجه تشریح و جزءپردازی کلیت هستی پرداخت. فتوکلاژ اوج چنین رویکردی است، در باورپذیری تکه گی و تشخیص. انسان مدرن در سیطره تعدد و شتاب ابزار، فن آوری و تکنیک مقهور می شود و برای گذار از این بحران به دنبال تغییر، تحول، آشتی و سازگاری با سوژگی انسان و تمام پتانسیل شناختی او می شود، تا به مدد تکنولوژی به پیوند و سازگاری دوباره قطعات متکثر تفکر مدرنیسم نائل گردد، بر این اساس فتومونتاژ خواستگاه جامعه معاصر می شود.