آزمون پزشک و امتیازات پزشکان در ایران پیش از اسلام

به دلیل اهمیت علم پزشکی و حرفه ی پزشکان در ایران، پزشکان باید در کار خویش از تبحر خاصی برخوردار می بودند تا بتوانند به کسب و کار خویش رونق اندازند و همچنین از سوی مردم طرد نگردند. این افراد باید با آزموده شدن شایستگی خویش را نمایان ساخته و تنها در صورت دریافت مجوز از سوی مراکز ذی صلاح بود که می توانستند بدین حرفه مبادرت ورزند و در غیر این صورت به عنوان پزشک ناآزموده و ناشایسته اجازه ی درمانگری را نداشته و اگر فردی غیرقانونی به درمان و طبابت می پرداخت و در این طبابت آسیبی به بیماری وارد می شد، عواقب وخیمی برای آن پزشک ناآزموده در نظر گرفته می شد. یک فرد علاقه مند به فن پزشکی، که البته دارای شرایط اولیه (همچون؛ خوش حافظه، متدین، هوشیار) برای ورود بدین حرفه نیز بود، ابتدا می بایست با گذراندن دروسی به صورت تئوری و عملی در نزد یک پزشک متبحر، مراحلی را به پایان رسانده و سرانجام نیز در آزمونی مهارت و توانایی خویش را به رئیس الاطبا و اساتید مربوطه بنمایاند و در نتیجه شرایط لازمه برای دریافت مقام را دریافت دارد. در مقابل این آزمون ها، پزشک آزموده نه تنها به مقام و مرتبتی در جامعه ی ایرانی نائل می آمد بلکه امتیازات و امکاناتی در اختیار وی قرار می گرفت که مشقت و سختی دریافت مدرک درمانگری را برای یک طالب این حرفه تسهیل نموده و گوارا جلوه می داد.