مقایسه ی اثر دو روش پین اولنا همراه گچ بلند با شانز رادیوس همراه گچ کوتاه بر شکستگی های ناپایدار دیستال رادیوس

دو تکنیک اصلی جهت انجام پین و پلاستر وجود دارد. در این مطالعه نتایج این دو تکنیک جراحی در درمان شکستگی های ناپایدار دیستال رادیوس مقایسه شده اند.
این کارآزمایی بالینی از ابتدای مهرماه سال 1387 به مدت 3 سال روی بیمارانی که به علت شکستگی ناپایدار دیستال رادیوس (تیپ C تقسیم بندی AO) با روش پین و پلاستر (پین اولنا و گچ بلند، شانز رادیوس و گچ کوتاه) تحت عمل جراحی قرار گرفتند، انجام شده است. اطلاعات دموگرافیک، نوع تکنیک جراحی، ارزیابی رادیوگرافیک، ارزیابی عملکرد مچ دست بر اساس MAYO wrist score، میزان رضایتمندی بیماران، میزان درد (VAS) و عوارض جراحی برای هر بیمار ثبت گردید. در مهرماه 1391 تمامی بیماران مجددا فرا خوانده شدند.
بیماران در دو گروه A (پین اولنا) شامل 65 نفر و گروه B (شانز رادیوس) شامل 73 نفر قرار گرفتند. وضعیت ارزیابی رادیوگرافیک مچ دست طی دوره های پیگیری معیارها بین دو گروه A و B تفاوت آماری معنی داری را نشان نداد. میانگین نمره MAYO wrist در ویزیت نهایی پس از عمل جراحی در گروه A و B به ترتیب 7/186 و 1/289 بود. نمره ی رضایتمندی بیماران (از 1 تا 10) در گروه A معادل 09/5 و در گروه B برابر با 41/8 بود که با یکدیگر اختلاف معنی داری داشت.
با توجه به عوارض کمتر در شانز رادیوس نسبت به روش پین اولنا (اگرچه معنی دار نبود) و رضایت بیشتر به دنبال گچ کوتاه در روش شانز رادیوس، به نظر می رسد انتخاب این روش در شکستگی ها در مقایسه با پین اولنا ارجحیت دارد.