بررسی سازگاری غشاهای غیر قابل جذب در برابر سلول های فیبروبلاست لیگامان پریودنتال انسانی

تاکنون انواع مختلفی از غشاهای غیر قابل جذب به منظور بازسازی ساختار بافت پریودنتال آسیب دیده مورد استفاده قرار گرفته است. هدف از مطالعه تجربی حاضر، مقایسه ی انواع غشاهای غیر قابل جذب از نظر میزان و نحوه ی چسبندگی سلول های PDL (perio dental ligament) انسانی در محیط آزمایشگاهی می باشد. برای نیل به این هدف، میزان نرخ بقاء، واکنش آلکالین فسفاتاز و مورفولوژی سلول ها پس از مجاورت با غشاهای مورد نظر، بررسی شدند.
سه غشای غیر قابل جذب GBR-200، TXT-200 و Imtec Ovid مورد مطالعه قرار گرفتند. سلول های فیبروبلاست جدا شده از PDL دندانهای پرمولر با دانسیته ی 104 cell/ml در محیط کشت بر روی غشاها با ابعاد 33 میلی متر در 15 چاهک برای 24 ساعت انکوبه گردید. سپس نمونه ها برای ارزیابی توسط میکروسکوپ نوری و الکترونی فیکس شدند. داده ها بوسیله ی آزمون آماری one-way ANOVA آنالیز گردیدند.
نتایج نشان داد که از 3 غشای مورد بررسی، غشاهای TXT-200 و GBR-200 بیشترین میزان چسبندگی را به لحاظ مورفولوژی داشته و کمترین چسبندگی مربوط به غشای Imtec Ovid بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (02/0p=). همچنین، میزان چسبندگی سلول ها از نظر شاخص ALP (alkaline phosphatase) و MTT (3-(4،5-Dimethylthiazol-2-yl)-2،5-Diphenyltetrazolium Bromide)، بر روی غشاهای TXT-200 و GBR-200 بیشتر از گروه دیگر بود، اما این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (به ترتیب 2/0p= و 08/0p=).
به نظر می رسد غشاهای TXT-200 و GBR-200 نتایج بهتری را در تغییرات مورفولوژیک سلول های فیبروبلاست در محیط کشت نشان دادند. شاید علت معنی دار نبودن شاخص های ALP و MTT، کم بودن تعداد سلول های چسبیده به غشاها باشد که در نتیجه امکان اندازه گیری دقیق این شاخص ها را میسر نمی ساخت.