جایگاه امکان فقری در مبحث علیت وسازگاری یا عدم سازگاری آن با تشکیک یا وحدت شخصی وجود

مساله ی علیت از جمله ابتدائی ترین مسائل ذهن بشر واساس چراجویی های انسان را تشکیل داده است. این مساله متفکران وفلاسفه ی مختلف را به نحو خاص به خود مشغول داشته است. در بین فلاسفه ی اسلامی پذیرش اصل کلی علیت همواره از مفروضات بوده است. با وجود این اختلافات متفکرین اسلامی در فروع این اصل به ویژه در مساله ی ملاک نیازمندی معلول به علت به چشم می خورد. آنچه مسلم است این است که متکلمین ملاک نیازمندی را در حدوث، فلاسفه مشاء، امکان ماهوی و ملاصدرا و پیروان وی در امکان فقری می دانند. اما گاهی به نظر می رسد تفاسیر متفاوتی از نظریه ی امکان فقری ارائه می گردد که نتایج متعارضی را در پی داشته است. این پژوهش در صدد بیان این امر است که تحلیل جایگاه امکان فقری، وحدت شخصی وجود را نتیجه می دهد و اگر چه در یک نظراولیه و ابتدایی دیدگاه برخی متفکرین صدرایی نظیر استاد مطهری به تشکیک در حقیقت وجود منجر گردیده است؛ اما در نهایت رویکرد وی با نظریه ی وحدت شخصی وجود و تفسیر استاد جوادی آملی هم جهت می شود؛ در این راستا تلاش این نوشتار بر این است که چگونگی و چرایی این تفاسیر را در نظام صدرایی مورد واکاوی قرار دهد