بررسی مقایسه ای فراوانی شدت و سطح تعارض در پرستاران شاغل در آی سی یو بیمارستان های وابسته به دانشگاه و بیمارستان های غیر وابسته به دانشگاه شهر یزد در سال 1390

تعارض در زندگی بشر و ارتباطات روزانه امری اجتناب ناپذیر است. شناخت و تشخیص تعارض و مدیریت آن برای مدیران به صورت چالشی مستمر درآمده است. این مطالعه با هدف مقایسه فراوانی، شدت و سطح تعارض پرستاران شاغل در بخش های مراقبت ویژه بیمارستان های شهر یزد انجام گرفته است.
در این مطالعه توصیفی مقایسه ای، 123 پرستار شاغل در بخش مراقبت ویژه بیمارستان های وابسته و غیروابسته به دانشگاه علوم پزشکی یزد به روش تمام شماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که پس از بررسی روایی صوری و محتوا و بررسی پایایی به روش همسانی درونی بین واحدهای پژوهش توزیع شد. پس از جمع آوری پرسشنامه ها، داده ها با کمک نرم افزار اس پی اس اس نسخه 16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
انجام کارهای غیر پرستاری در بعد تعارض درون گروهی در بیمارستان های وابسته و غیروابسته به دانشگاه علوم پزشکی یزد فراوانی، شدت و سطح تعارض بیشتری نسبت به دیگر عوامل داشت. در بعد تعارض درون گروهی در بیمارستان های غیروابسته به دانشگاه حس رقابت بین کارکنان جهت حفظ موقعیت شغلی از نظر سطح، میانگین بیشتری داشت. در بعد بین گروهی، در بیمارستان های وابسته به دانشگاه، عدم همکاری سایر بخش ها با بخش مراقبت ویژه، فراوانی، شدت و سطح بیشتری داشت. در بیمارستان های غیردانشگاهی نیز در بعد بین گروهی از نظر فراوانی و شدت مانند بیمارستان های دانشگاهی بود ولی جابجایی کارکنان از شدت تعارض بیشتری برخوردار بود. در بعد بین گروه و خانواده بیمار، عاملی که بیشترین فراوانی، شدت و سطح تعارض را در بیمارستان های دانشگاهی و غیر دانشگاهی داشت، پافشاری همراهان بر ماندن بر بالین بیمار بود.
در مقایسه سه بعد تعارض، تعارض درون گروهی در بیمارستان های دانشگاهی و غیر دانشگاهی فراوانی و شدت بیشتری داشت اما از نظر سطح، تعارض گروه و خانواده بیمار بیشتر بود. میزان فراوانی، شدت و سطح کل تعارض در بیمارستان های دانشگاهی و غیر دانشگاهی متوسط بود.
بر اساس یافته های پژوهش می توان گفت که با شناخت عوامل کلیدی در ایجاد تعارض بین کارکنان، می توان از ایجاد آن پیشگیری کرد و یا با مدیریت صحیح از اثرات مثبت تعارض در سازمان بهره برد.