تحلیل روانشناختی مرگ در اسکار و خانم رز

مرگ، یکی از رازناکترین و بزرگ ترین رویدادهای زندگی است. بن مایه بسیاری از آثار ادبی نویسندگان جهان بر مرگ گریزی نهاده شده است. اما اریک امانوئل اشمیت (Eric-Emmanuel Schmitt) نویسنده معاصر فرانسوی، نه تنها با نفرت به مرگ نمینگرد، که با نگرشی واقع گرایانه، می کوشد تا با کاربست عناصر معنوی مرگ، را به عنوان پدیداری متعارف از جهان هستی معرفی کند. اسکار و خانم رز (Oscar et la dame rose) اثر برجسته داستانی او، روایت کودک بیماری است که در آستانه مرگ است، ولی نویسنده با تسلط بر روان کودکانه او، دنیایی خیال انگیز برای او می آفریند. از این روست که دیگر مرگ نه چهره ای کریه که رخساری وسوسه انگیز دارد. در این جستار سعی می شود به تحلیل روانشناختی مرگ در این اثر داستانی پرداخته شود تا بتوان برای پرسش زیر پاسخ مناسبی یافت: در این اثر، چه عواملی در پذیرش مرگ به عنوان واقعیتی انکارناپذیر موثرند؟ همچنین، با بررسی رویکردهای روانی شخصیت های داستان، نشان خواهیم داد که اشمیت با دسته بندی افراد به «مرگ گریز» و «مرگ پذیر»، این مفهوم را که در فراسوی نمودهای عینی جای دارد، به عنوان پدیداری ملموس و قابل درک به مخاطب معرفی می نمایاند.