ارزیابی اثرات کاهش بیان ژن TNF-α بر مقاومت به انسولین القاء شده با پالمیتات در سلول های عضلانی C2C12

مقاومت به انسولین نقص اصلی در دیابت نوع 2 و چاقی می باشد. طی این اختلال تجمع لیپید همراه با افزایش بیان TNF-α در عضله رخ می دهد. هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثرات کاهش بیان TNF-α بر مولکول های کلیدی مسیر پیام رسانی انسولین (IRS-1 و Akt) و مقاومت به انسولین در رده ی سلول های عضلانی C2C12 در حضور و عدم حضور پالمیتات بود.

برای کاهش بیانTNF-α، سلول های C2C12 با shRNA حاوی توالی آنتی سنس ژن TNF-α موشی ترانسفکت شدند. سپس، میزان بیان TNF-α، هم چنین فسفریلاسیون و بیان پروتئین های IRS-1 و Akt با استفاده از آزمون وسترن بلات مورد ارزیابی قرار گرفت.

در سلول های کاهش بیان یافته TNF-α، میزان بیان پروتئین TNF-α، 58% کاهش یافت. در شرایط تیمار با پالمیتات 5/0 میلی مولار و انسولین 100 نانومولار، فسفریلاسیون های تحریک شده با انسولین مولکول های IRS-1 (Tyr632) وAkt (Ser473) در سلول های کاهش بیان یافته نسبت به سلول های کنترل، به ترتیب 7/1 و 6/2 بود.

یافته ها نشان داد کاهش بیان TNF-α می تواند فعالیت عناصر کلیدی مسیر پیام رسانی انسولین (IRS-1 و Akt) را افزایش داده و در نتیجه ی بهبود مقاومت به انسولین در میوتیوب ها را سبب گردد. این یافته ها پیشنهاد می کنند TNF-α می تواند به عنوان یک هدف درمانی بالقوه در درمان مقاومت به انسولین القا شده با اسید چرب که در دیابت نوع 2 و سندروم متابولیک مشاهده می شود، مورد توجه قرار گیرد.