اثر سایتوتوکسیستی و بازدارندگی آلژینات سدیم بر فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها در مقایسه با ترکیبات استروئیدی و غیر استروئیدی در کشت سلولی فیبروسارکوما

نظر به نقش ماتریکس متالوپروتئینازها در فیزیوپاتولوژی در بسیاری از بیماری های التهابی نظیر آرتریت روماتوئید و انواع بدخیمی ها بر آن شدیم که تاثیر آلژینات سدیم را در مقایسه ترکیبات با ترکیبات استروئیدی و ضد التهابی غیراستروئیدی مورد کنکاش قرار دهیم. بدین جهت از روش زایموگرافی و سایتوتوکسیسیته سلولی بهره گرفتیم که در این مطالعه داروهای ضدالتهابی دگزامتازون و دیکلوفنک سدیم و پیروکسیکام در مقایسه با آلژینات سدیم به میزان 10 تا 200 میکروگرم در میلی لیتر از این ترکیبات به محیط کشت سلولهای فیبروسارکوما (Wehi 164) با توجه به توانایی این سلولها در تولید میزان بالای آنزیم (MMPs) اضافه شده و به مدت 24 ساعت نگهداری شد. کلیه این ترکیبات توانایی کاهش فعالیت ماتریکس متالوپروتئینازها را نشان دادند. از طرفی با بررسی اثرات سایتوتوکسیسیته سلولی مشخص گردید که آلژینات سدیم سمیت به مراتب کمتری نسبت به سایر داروهای مورد استفاده دارا می باشد که همچنین دیکلوفناک دارای بیشترین سمیت بوده است و از طرفی مقادیر بالای آلژینات سدیم در مقایسه با ترکیبات دیگر اثر مهاری تقریبا مشابه در مهار (MMPs) ماتریکس متالوپروتئیناز داشته ولی از اثر سمیت به مراتب کمتر برخوردار است. با در نظر گرفتن نتایج این تحقیق با توجه به پائین بودن میزان سمیت و اثرات ضدالتهابی آلژینات سدیم با سایر داروهای ذکر شده مطالعات بیشتری را به منظور استفاده بالینی از این ماده توصیه می شود.