بررسی اثربخشی آموزش شادمانی بر کنترل قند خون در مبتلایان به دیابت نوع 1

دیابت شایع ترین بیماری غدد درون ریز و یک مشکل بهداشتی در حال رشد در تمام سنین و کلیه جوامع بشری است، به همین دلیل با توجه به شیوع بیماری دیابت، توجه به ایجاد راهکارهای مناسب در کنار درمان دارویی برای کنترل این بیماری ضروری به نظر می رسد. لذا این پژوهش با هدف تعیین تاثیر آموزش شادمانی به عنوان یکی از جنبه های سبک زندگی بر کنترل قند خون در مبتلایان به دیابت نوع یک انجام شد.
پژوهش، یک مطالعه نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه شاهد است که در سال 1390 انجام شد. جامعه پژوهش شامل 30 نفر از مبتلایان به دیابت نوع یک مراجعه کننده به بیمارستان شهدای شهر خرم آباد بود که به صورت تصادفی انتخاب شدند. در ابتدا جهت جمع آوری اطلاعات مربوط به میزان شادمانی از پرسشنامه شادمانی آکسفورد استفاده گردید. سپس میزان قند خون هر دو گروه شاهد و مورد اندازه گیری شد و پس از انجام جلسات آموزش شادمانی برای گروه مورد، مجددا سطح قند خون و سطح شادمانی هر دو گروه اندازه گیری شد و اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
نتایج نشان داد که تفاوت بین دو گروه مورد و شاهد از نظر قندخون و شادمانی معنادار بود (0/00P=). بنابراین آموزش شادمانی بر کاهش قندخون و افزایش شادمانی بیماران موثر بوده است. میزان این تاثیر در قند خون 62 درصد و در شادمانی 71 درصد می باشد.
با توجه به اثربخشی آموزش شادمانی بر کاهش سطح قندخون، می توان از آن به عنوان یک مداخله رفتاری در مراکز پزشکی در کنار درمان های دارویی استفاده کرد.