بررسی همبستگی خودکارآمدی و خستگی در مدرسین دانشکده های پرستاری و مامایی تهران

مدرسین از ارکان اصلی دانشگاه ها و عامل اصلی در تحقق اهداف آموزشی هستند. پژوهش های قبلی نشان داده اند که تدریس از پرتنش ترین مشاغل است. تنش مرتبط با شغل منجر به مشکلات ناتوان کننده ی سلامتی مانند خستگی و فرسودگی می شود. خودکارآمدی می تواند روی خستگی تاثیر بگذارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان همبستگی ابعاد خودکارآمدی و ابعاد خستگی در مدرسین دانشکده های پرستاری و مامایی تهران انجام گرفت.
این پژوهش توصیفی- همبستگی، روی 144 مدرس پرستاری و مامایی، که به صورت سرشماری انتخاب شده بودند، انجام شد. ابزار مطالعه، پرسشنامه ای سه بخشی شامل اطلاعات جمعیت شناسی، «مقیاس حس خودکارآمدی مدرس» و «سیاهه نشانه های چند بعدی خستگی- فرم کوتاه» بود. روایی ابزار به وسیله ی روایی محتوی و روایی همزمان، و پایایی آن با روش آلفای کرونباخ و آزمون مجدد تعیین گردید. به منظور تعیین ضریب همبستگی، از ضریب همبستگی پیرسون و یا ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد. 05/0p< سطح معنی داری اختلاف ها در نظر گرفته شد.
خودکارآمدی با نوع استخدام، سابقه ی تدریس، مورد علاقه بودن دروس تدریسی، متوسط تعداد دانشجویان در کارآموزی و داشتن کار دوم، همبستگی معنی دار داشت. خستگی، با گروه آموزشی، متوسط واحدهای تئوری در یک ترم، مورد علاقه بودن دروس تدریسی، متوسط تعداد دانشجویان در کارآموزی و داشتن کار دوم، همبستگی معنی دار داشت. همچنین بین خودکارآمدی و خستگی، همبستگی معنی داری با ضریب همبستگی 21- r وجود داشت.
همبستگی منفی بین خودکارآمدی و خستگی نشان می دهد که هر چه خودکارآمدی مدرس بالاتر باشد، خستگی پایین تر است. وجود همبستگی بین خودکارآمدی و خستگی نشان می دهد مدرسینی که به توانایی خود برای تدریس، اداره کلاس و تعامل با دانشجویان اعتماد دارند، خستگی پایین تری دارند.