بررسی مقایسه ای ادراک بینایی در سالمندان ساکن در شهرستان سبزوار

جمعیت سالمندان در جهان روبه افزایش است. خطر افتادن همراه با بالا رفتن سن افزایش می یابد. اختلالات بینایی از جمله عوامل خطرساز درونی افتادن است. ادراک بینایی یکی از انواع اختلالات بینایی می باشد. در این پژوهش ارتباط آن با خطر افتادن در سالمندان شهرستان سبزوار مورد مطالعه قرار گرفته است.

روش مطالعه موردی – شاهدی است. 89 نفر سالمند(43 نفر بدون سابقه ی افتادن، 46 نفر با سابقه ی افتادن) شهرستان سبزوار به روش نمونه گیری در دسترس، در این پژ‍وهش شرکت نمودند. آزمودنی ها از نظر وضعیت دمانس (توسط پرسشنامه هاچنسکی)، افتادن، چگونگی آن (با پرسشنامه ترس از افتادن) و ادراک بینایی (تست DTVP-A Developmental Test of Visual Perception Adolescence and Adult،) ارزیابی شدند. نتایج با استفاده از آزمون یومن ویتنی با نرم افزار آماری SPSS نسخه 17 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته شد.

در بین دو گروه سالمندان با و بدون سابقه ی افتادن تفاوت معناداری از نظر ادراک بینایی جامع (001/0P<)، ادراک بینایی حرکتی (001/0P<) و یکپارچگی بینایی حرکتی (001/0P<) وجود داشت.

سالمندان با سابقه افتادن دارای توانایی ادراک بینایی ضعیف تری نسبت به گروه سالمندان بدون سابقه افتادن بودند. بدین ترتیب شاید بتوان اختلال در ادراک بینایی را به عنوان یکی از دلایل افزایش خطر افتادن ذکر نمود.