بررسی اثربخشی مدیریت استرس به شیوه شناختی_رفتاری بر فرسودگی شغلی پرستاران زن شاغل در برخی بیمارستان های علوم پزشکی اهواز با کنترل نوبت کاری

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی_رفتاری بر فرسودگی شغلی در سه بعد خستگی هیجانی، مسخ شخصیت و کفایت شخصی در پرستاران بوده است.
طرح پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل بوده است. جامعه آماری شامل 233 نفر از پرستاران زن شاغل است. از بین افرادی که بر اساس پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش، نمره فرسودگی آنان یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود، به طور تصادفی، تعداد 30 نفر برگزیده شدند، سپس با همتا کردن وضعیت تجرد و تاهل به شیوه تصادفی به 2 گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. در این پژوهش، طرح پیش آزمون_پس آزمون با گروه کنترل و دوره پی گیری به کار رفته است. گروه آزمایش، 9 جلسه آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی_رفتاری دریافت کردند، اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند.
نتایج تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی_رفتاری در بهبود علایم فرسودگی شغلی موثر بوده است. همچنین این روش باعث کاهش مسخ شخصیت و افزایش کفایت شخصی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است. اما این روش در کاهش خستگی هیجانی آزمودنی های گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل موثر نبوده است. نتایج دوره پیگیری نشان داد که جلسات آموزش مدیریت استرس باعث تداوم کاهش مسخ شخصیت و افزایش کفایت شخصی بوده است، اما باعث کاهش خستگی جسمانی نبوده است.
آموزش مدیریت استرس به شیوه شناختی_رفتاری باعث کاهش فرسودگی شغلی پرستاران شده است. بنابراین آموزش این راهبردهای شناختی به پرستاران توصیه می شود.