بررسی مقایسه ای یافته های OCTدر ناحیه فووه آچشم های مبتلا به تنبلی آنیزومتروپیک یکطرفه مقاوم به درمان با چشم سالم مقابل

در برخی از موارد، درمان تنبلی چشم منجر به بینایی کامل نمی شود. در معاینات اولیه بیمار با ابزار معمول هیچگونه ضایعه پاتولوژیک و ناهنجاری های آناتومیک مشاهده نمی گردد. آیا این مسئله مربوط به نقص تکامل مسیر بینائی است یا ناشی از نقصان ساختار شبکیه؟ این پژوهش به منظور تعیین ضخامت فووه آدر چشم بیماران مبتلا به تنبلی آنیزومتروپیک یکطرفه مقاوم به درمان و مقایسه آن با چشم سالم مقابل طراحی شده است.
در این مطالعه مشاهده ای مورد–شاهدی، تصویربرداری OCT با روش SD-OCT توسط دستگاه RTVue100 ساخت Optovue بر روی 40 بیمار (16 بیمار مذکر، 24 بیمار مونث، میانگین سنی 48/12 سال؛ دامنه سن 5 تا 40 سال) مبتلا به تنبلی چشم آنیزومتروپیک یکطرفه مقاوم به درمان به عمل آمد و ساختار مورفولوژیک بافت فووه آمشاهده و ضخامت آن با چشم سالم مقابل مقایسه گردید.
میانگین ضخامت کامل شبکیه در فووه آچشم های مبتلا به تنبلی بیشتر از چشم های سالم به دست آمد (033/0=P). حداقل ضخامت کامل شبکیه (025/0=P)، حداقل ضخامت شبکیه داخلی (034/0=P)، و حداقل ضخامت شبکیه خارجی (028/0=P) ناحیه فووه ئولا چشم های مبتلا به تنبلی کمتر از مقادیر چشم های سالم به دست آمد.
میانگین ضخامت کامل شبکیه و کمترین مقادیر ضخامت شبکیه کامل و شبکیه داخلی و شبکیه خارجی در ناحیه فووه آاز نظر آماری تفاوت قابل توجهی نشان می دهد. بر اساس مقادیر به دست آمده توسط OCT در دو گروه چشم های مبتلا به تنبلی چشم آنیزومتروپیک مقاوم به درمان و گروه چشم های سالم می توان نتیجه گرفت که ابتلا به تنبلی از نقطه نظر بالینی، تغییرات آناتومیک قابل توجهی در ضخامت فووه آایجاد نمی نماید.