وضعیت واقعیت در گذر از سینمای آنالوگ به دیجیتال

موضوع نسبت تصویر سینمایی و واقعیت همواره مورد توجه نظریه پردازان فیلم بوده، و از نحوه مواجهه با تکنولوژی سینما نشئت گرفته است. مناقشه اصلی نظریه پردازان واق عگرا و فر مگرا در دوران آنالوگ، بر سر پذیرفتن یا رد کردن نسبت سینما و واقعیت بوده است. ورود تکنولوژی دیجیتال به سینما بر اهمیت این امر افزود. در این مقاله کوشش می شود تا با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و چارچوب نظری شک لگرفته بر اساس مفهوم نشانه از دیدگاه پیرسی و پساساختارگرایی با تاکید بر نظریات ژان بودریار، به ارزیابی وضعیت واقعیت در گذر از سینمای آنالوگ به دیجیتال پرداخته شود. نتیجه این مقاله معلوم م یگرداند که تکنولوژی سینما در دوران آنالوگ، نشانه های شمایلی نمایه ای تولید می کرده است؛ اما در دوران دیجیتال، تکنولوژی تصویرسازی فوتورئالیستی در مسیر تشابه با صورت ظاهری واقعیت، بر آن چیره شده است. این نوع سینما در وجه تصویرساز یاش نشانه ای شمایلی نمادین اما بی مرجع را جایگزین واقعیت م یگرداند. از سوی دیگر با استفاده از تکنولوژی تصویربرداری آسان دیجیتالی و همگانی سازی تولید و انتشار تصاویر و قابلیت تکثیر بی انتها در فضاهای مجازی، دال هایی تولید می شوند که تنها به یکدیگر ارجاع می دهند.