بررسی گونه های روایی در انسان شناسی تصویری

یکی از اشکال قدیمی مستند، مستند مردم شناسی یا قوم نگارانه و به تعبیر جدید انسان شناسی تصویری است که در ارتباط مستقیم با علم انسان شناسی، با طرح پرسش در ماهیت و منشا رسوم ها و نهادها و چگونگی کاربرد فرهنگ در زندگی انسان ها، به دنبال تاملی در معنای تفاوت های فرهنگی و اجتماعی است. انسان شناسی در نگره سنتی مستند شامل دو رویکرد روایی مشاهده ای و مشارکتی است که در آنها سوژه- فیلمساز به مثابه عاملی بیرونی و عالمانه به افراد بومی نگریست. اما در عصر معاصر متاثر از شیوه های تازه ای که در مستند پدید آمده اند که نوعی خود بازتاب دهندگی دارند و نیز باور عصر پسامدرن به وجود واقعیت های دست کاری شده، انسان شناسی تصویری به مسیر تازه ای کشیده شده است، در حوزه مستند نو انسان شناسی با دو شیوه انعکاسی و اجرایی به تعبیر و تاویل امر واقع می پردازد و در آن سوژه- فیلمساز موضعی تازه نسبت به ابژه اتخاذ می کند، که بدین صورت امکان به وجود آمدن موقعیتی بیناذهنی میان سوژه، ابژه و مخاطب حاصل آید. به هر رو، این طور به نظر م یرسد که گونه های روایی در انسان شناسی تصویری را با تاکید بر موضع سوژه- فیلمساز نسبت به ابژه باید بررسی کرد.