تاثیر سطوح مختلف پروتئین قابل تجزیه به پروتئین غیر قابل تجزیه در شکمبه بر عملکرد و ویژگی های لاشه بره های نر آمیخته

اثرات سه سطح مختلف پروتئین قابل تجزیه و غیر قابل تجزیه در شکمبه به ترتیب در نسبت های 70 به 30، 65 به 35 و 60 به 40 (درصد پروتئین خام) روی توان پرواری و خصوصیات لاشه 24 راس بره نر حاصل از آمیخته گری تجاری نژاد زل- سنگسری، با سن تقریبی 6 تا 7 ماه و میانگین وزن زنده 5/2 ± 29 کیلوگرم مورد بررسی قرار گرفت. سطح انرژی و پروتئین خام درهمه تیمارها یکسان بود. بره ها به مدت 95 روز در قفس های انفرادی مورد تغذیه دستی قرار گرفتند. این پژوهش در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار (جیره) و هر تیمار با 8 تکرار روی دام های آزمایشی انجام شد. اضافه وزن و میزان خوراک مصرفی به ترتیب هر دو هفته یک بار و روزانه اندازه گیری شد. در پایان دوره 50 درصد از بره ها جهت تعیین وزن لاشه، درصد گوشت و درصد چربی ذبح گردیدند. نتایج آزمایش نشان داد که میانگین افزایش وزن روزانه، ماده خشک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل غذایی بره های تغذیه شده با جیره های آزمایشی به ترتیب 2/173، 8/210 و 4/200 گرم، 48/1، 51/1 و 50/1 کیلوگرم و 54/8، 39/7 و 58/7 بود. نوع جیره اثر معنی داری بر ماده خشک مصرفی، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی داشت. اثر نوع جیره بر وزن لاشه گرم، درصد گوشت و درصد چربی در نمونه های حاصل از لاشه بره های آزمایشی معنی دار نبود. نتایج این آزمایش نشان داد که جیره حاوی 35 درصد پروتئین غیر قابل تجزیه و 65 درصد پروتئین قابل تجزیه در شکمبه به عنوان مطلوب ترین جیره برای بره های آزمایشی به شمار می رود.