بینامتنی قرآنی و روایی در شعر ابن یمین فریومدی

یکی از رویکردهای جدید نقد ادبی که در نتیجه ی تحول بنیادین در ساختار نقد قدیم در غرب رواج پیدا کرد، نظریه ی بینامتنی است. این نظریه که در اواخر دهه ی شصت میلادی از سوی ژولیا کریستوا مطرح گردید، حاکی از جذبه های هر متن، با بسیاری از متون دوره های مختلف معاصر یا پیش از خود است و یا به عبارتی دیگر، هر متنی، بینامتنی است. این نظریه اکنون با عنوان «تناص» در نقد عربی معروف شده است و با توجه به تعامل تنگاتنگ متون فارسی و عربی، این پدیده در ادبیات فارسی نیز می تواند معیار بررسی و نقد قرار گیرد. تاثیرپذیری لفظی و معنوی ابن یمین از مضامین آیات قرآنی و احادیث اهل بیت(ع) به ویژه امام علی(ع)، در اشعار وی به فراوانی دیده می شود. این اثرپذیری، باعث شکل گیری انواع و اشکال بینامتنی در اشعار وی گشته است که در اغلب موارد، به شکل آگاهانه و مستقیم صورت پذیرفته است. پربسامدترین نوع بینامتنی در اشعار ابن یمین از نوع نفی متوازی یا امتصاص است که در این نوشتار، برخی از آن ها تبیین و تحلیل شده است تا تاکیدی باشد بر پیوند عمیق و ناگسستنی فرهنگ و ادب پارسی با مناهل قرآن و اهل بیت(ع).