تنش های وارده و روش های سازگاری در پرستاران بخش های روان پزشکی رازی تبریز

پرستاران بخش های روان پزشکی با تنش های متعددی روبرو می باشند. لذا به کارگیری روش های سازگاری مناسب جهت کاهش اثرات مخرب آن ضروری به نظر می رسد. از این رو تحقیقی با هدف تعیین تنش های محیط کار و روش های سازگاری با آن ها در پرستاران بخش های روان پزشکی (حاد، مزمن، اورژانس- دفتر پرستاری) مرکز آموزشی- درمانی رازی شهر تبریز انجام گردید.
پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی-تحلیلی می باشد که با شرکت 104 پرستار شاغل در بخش های روان پزشکی انجام گردید. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه مشتمل بر اطلاعات فردی، تنش های پرستاران بخش های روان پزشکی، و روش های سازگاری با تنش در پرستاران بخش های روان پزشکی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS.17 و جهت پاسخ به سوالات پژوهش از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس، تعقیبی توکی و تی- تست استفاده گردید.
دستمزد پایین، تهدیدات از طرف بیماران و همراهان، نبود امنیت کافی در بخش از جمله شایع ترین تنش های پرستاران بخش های روان پزشکی بودند. پرستاران بخش های حاد تنش شغلی بالاتری نسبت به پرستاران سایر بخش ها تجربه می کردند که این اختلاف در پرستاران بخش های مزمن معنی دار بود (02/0=p). بجز متغیر جنسیت ارتباط معنی داری ما بین سایر متغیرهای فردی با تنش شغلی مشاهده نشد. بطوریکه پرستاران مرد تنش شغلی بالای معنی داری در مقایسه با پرستاران زن تجربه می کردند (05/0 p<). اکثر پرستاران با خود باوری، تلاش در جهت افزایش دانش و تجربه، و تکیه بر توانایی ها سعی در سازگاری با تنش ها داشتند. استفاده از روش های عاطفی محور در پرستاران بخش های حاد، استفاده از روش های مسئله مدار در پرستاران بخش های مزمن بیشتر از سایر بخش ها گزارش گردید. به کارگیری روش های انحراف فکر- توجه و برخورد هیجانی در پرستاران زن نسبت به پرستاران مرد بیشتر بود. که فقط در مورد روش انحراف فکر- توجه اختلاف معنی داری بدست آمد(04/0=p).
به کارگیری روش های عاطفی محور در پرستاران بخش های حاد که سطوح بالایی از تنش های شغلی را تجربه می کردند با اکثر مطالعات (داخلی و خارجی) مطابقت داشت. آموزش روش های پیشگیری، مدیریت و روش های سازگاری مناسب با تنش های وارده به کارکنان مخصوصا پرستاران بخش های روان پزشکی توصیه می شود.