سفال مکران در دوره ی اشکانی و همگونی های آن با مناطق همجوار

بلوچستان جنوبی با نام باستانی مکران، از لحاظ محیط طبیعی و جغرافیایی سرزمین بسیار متنوعی است. موقعیت ویژه ی جغرافیایی آن به عنوان دروازه و گذرگاه طبیعی شبه قاره هند از دیرباز نگاه ها را به سوی خود جلب کرده بود. این ناحیه در کتیبه های میخی داریوش هخامنشی (بیستون) به صورت مکا و بعد از آن به صورت مکران آمده است. منطقه مکران به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم می شود. دو شهرستان نیکشهر و چابهار در بخش جنوبی این سرزمین قرار دارند. نیکشهر در قسمت شمالی و چابهار در جنوبی ترین بخش استان به صورت نواری در ساحل دریای عمان از مهم ترین شهرهای تجاری ایالت مکران، از گذشته های دور در منطقه مورد توجه بوده است. استقرارهای دوران تاریخی منطقه نشان گر شکوه و رونق مکران و حضور پر رنگ ایران از دوران اشکانی در سواحل دریای مکران می باشد. با مطالعه و تحلیل مقایسات گونه شناختی بر روی 889 قطعه سفال که حاصل بررسی های میدانی باستان شناسی شهرستان های نیکشهر (زمستان 87 و بهار 88) و چابهار (بهار 89)[1] بود، به نتایج بسیار خوبی دست یافتیم که در این مقاله شرح آن ها خواهد آمد. بر اساس تجزیه و تحلیل گزارش های آماری و مقایسه نمونه های شاخص سفالینه های بلوچستان جنوبی با مناطق هم جوار آن می توان گفت که سواحل مکران (بلوچستان) جنوبی در دوره اشکانی، ارتباطات فرهنگی گسترده ای با مناطق هم جوار خود در سواحل خلیج فارس و دریای عمان از جمله امارات (اددور، شارجه و دیبا) و عمان (سوهار) و همچنین تا هرمزگان در جنوب غربی و پاکستان در جنوب شرق داشته است.