«اخوت انسانی» و پیامدهای اخلاقی آن در عرصه جهانی (بر اساس اندیشه آیت الله جوادی آملی)

اخوت انسانی بر اساس مولفه های مشترک و فراگیر فطری میان آدمیان شکل می گیرد؛ بنابراین می تواند نوعی اخلاق حداقلی به وجود آورد که در عین حال، در عرصه عام جهانی موثر باشد. برادری میان انسان ها، نوعی ازخودگذشتگی (self-sacrifice) در روابط انسانی را در پی دارد و همزیستی جهانی را تسهیل می-نماید. علاوه بر این، برادری، روابط انسانی میان ابنای بشر را قوام می بخشد و با تمهید مولفه های انسانی، زمینه را برای صورت بندی «اخوت دینی» و «اخلاق ایمانی» در جوامع دینی (تک دینی یا چنددینی) فراهم می سازد. در حقیقت، اخوت ایمانی و دینی، صورتی کمال یافته از اخوت انسانی است؛ و نه تنها زمینه ستیز میان آدمیان را از بین می برد (کارکرد سلبی)، بلکه به جهت کمالی که در آن نهفته، امکان انسجام و پیوستگی میان انسان های غیردیندار را نیز امکان پذیر می سازد (کارکرد ایجابی).