آسیب شناسی مبانی دین پژوهی از منظر رهیافت هرمنوتیکی

هدف مقاله حاضر، آسیب شناسی مبانی دین پژوهی از منظر رهیافت هرمنوتیکی است که طی آن، عناصر و دقایق سازنده رهیافت هرمنوتیکی روشنفکری دینی، توصیف و تبیین و نقد شده است.
انجام پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی بوده است.
گفتمان هرمنوتیکی روشنفکری دینی، گفتمانی برون دینی است که روش شناسی آن سنخیت و همگونی با کتاب مقدس و نص ندارد و توشه گیری همیشه و مستمر این نحله فکری از نظریات جدید، از جمله هرمنوتیک فلسفی این گفتمان را به پلورالیزم هستی شناسانه و به طریق اولی پلورالیزم معرفت شناسانه، کشانده است که نتیجه منطقی و بلافصل آن، گسست آشکار از کتاب و سنت و درغلتیدن در وادی گفتمان سکولار و نسبی گرای هرمنوتیک فلسفی است.
گفتمان هرمنوتیکی روشنفکری دینی هیچ همخوانی ای با منابع درون دینی ندارد؛ زیرا با فروکاستن وحی تا حد یک تجربه روانی شخصی، برکنارسازی شریعت عملی از گوهر دین، تفکیک دین از اخلاق و عقاید و تاویل مادی معرفت دینی عملا و محققا دین تبدیل به شیری بی یال و دم و اشکم می شود که کارکردی جز در ساحت خصوصی ندارد و به ظن قوی می توان گفت که رگه های فکری نواندیشی دینی متاخر بالاخص گفتمان هرمنوتیکی ریشه در مسیحیت و نظریه جدایی دین از سیاست و اجتماع دارد و این درست در تقابل با دین اسلام است که دین و سیاست را در هم تنیده می بیند.