بررسی مصرف انرژی حین راه رفتن در بیماران مبتلا به کمر درد مزمن غیر اختصاصی در مقایسه با افراد سالم بر اساس شاخص مصرف فیزیولوژیکال

کمردرد وضعیت شایع و پیچیده ای است که در برنامه ریزی های درمانی با دشواری هایی همراه است که باعث فشارهای اقتصادی بزرگی روی افراد، خانواده ها، جوامع و دولت ها می شود. راه رفتن یکی از اصلی ترین و کارآمدترین فعالیت های روزانه انسان است که برای داشتن یک زندگی مستقل ضروری است. حال به نظر می رسد افرادی که دچار اختلالات عضلانی اسکلتی هستند، مانند مبتلایان به کمردرد مزمن غیراختصاصی، نسبت به افراد سالم انرژی بیشتری صرف راه رفتن می کنند. بنابراین، هدف این مطالعه تعیین مصرف انرژی مبتلایان به کمردرد مزمن غیر اختصاصی در مقایسه با افراد سالم حین راه رفتن است.
مطالعه حاضر از نوع مقطعی مقایسه ای می باشد. مطالعه برروی دو گروه 16 نفره سالم و بیمار در بهار 92 انجام گرفت. در این مطالعه از شاخص مصرف فیزیولوژیکال به عنوان یک ابزار کلینیکی برای سنجش مصرف انرژی حین فعالیت، به ویژه راه رفتن، استفاده شد. تفاوت بین مقادیر میانگین سرعت راه رفتن و شاخص مصرف فیزیولوژیکال در دوگروه، با استفاده از آزمون T محاسبه گردید.
تفاوت ضربان قلب در افراد سالم و بیمار، حین استراحت و راه رفتن معنی دار بود. میانگین سرعت راه رفتن در افراد سالم 7/5± 05/76 متر در دقیقه در مقایسه با 83/7±17/69 متر در دقیقه در افراد بیمار بود (006/0P=). همچنین، شاخص مصرف فیزیولوژیکال بین دو گروه بررسی شده از تفاوت معنی داری برخوردار بود که در گروه سالم 06/0±289/0 ضربه در متر و در گروه بیمار 098/0±388/0 ضربه در متر به دست آمد.
نتایج مطالعه نشان می دهد که مصرف انرژی این بیماران به دلیل کاهش سرعت راه رفتن یا ناکارآمدی عضله قلب، که خود ناشی از کم تحرکی است، بیشتر از افراد عادی است.