مقایسه مدل های جمعی تعمیم یافته و مدل های خطی تعمیم یافته در برآورد عوامل خطر رتینوپاتی بیماران دیابتی شهر تهران

یکی از عوارض شناخته شده دیابت، رتینوپاتی دیابتی است که عامل نابینایی افراد در سنین 20 تا 74 سال محسوب می شود. تعیین عوامل خطر مرتبط با پیشرفت بیماری می تواند در پیشگیری، تشخیص زودهنگام و کاهش رنج ناشی از این عوارض مهم باشد. در این مطالعه سعی شده است با تعیین عوامل موثر بر رتینوپاتی به مقایسه دو مدل خطی تعمیم یافته و جمعی تعمیم یافته پرداخته شود.
در این مطالعه مقطعی، تعداد 367 بیمار دیابتی شرکت داشتند. متغیرهایی همچون سن، طول مدت ابتلا به دیابت، شاخص توده بدنی، هموگلوبین گلیکوزیله، کلسترول و فشارخون سیستولیک در این افراد اندازه گیری شد. با استفاده از معاینات چشم وجود رتینوپاتی در این افراد بررسی شد. در این مطالعه برای برازش مدل خطی تعمیم یافته و مدل جمعی تعمیم یافته از نرم افزار R استفاده شده است.
در این مطالعه120 نفر (33%) از بیماران به رتینوپاتی مبتلا بودند و 247 نفر (67%) رتینوپاتی نداشتند. بر اساس نتایج مدل خطی تعمیم یافته، اثر خطی متغیرهای طول مدت ابتلا (001/0>p)، هموگلوبین گلیکوزیله (001/0>p) و فشارخون سیستولیک (018/0=p) در رتینوپاتی معنی دار گزارش شد. این در حالی است که با استفاده از مدل جمعی تعمیم یافته علاوه بر معنی داری اثر این سه متغیر قادر به کشف رابطه درجه چهار هموگلوبین و رابطه درجه دو فشارخون با رتینوپاتی نیز می باشیم.
برای تعیین عوامل خطر رتینوپاتی، مدل خطی تعمیم یافته تنها قادر به کشف روابط خطی بین متغیرهاست. در حالی که مدل جمعی تعمیم یافته با ارائه اطلاعات بیشتری از روابط بین متغیرها، کیفیت پیش بینی پاسخ را به حداکثر می رساند. این کیفیت پیش بینی به وسیله کاهش میانگین مربعات خطا و تست هازمرلمشو بیان شده است.