رئالیسم در اشعار لاهوتی

مکتب رئالیسم یکی از بنیادی ترین مکاتب هنری است که در اواسط قرن نوزدهم در فرانسه ظهور کرد و به سرعت گسترش یافت. پرهیز از تخیل و الهام های درونی رمانتیک ها و پرداختن به واقعیت های عالم بیرون از اساسی ترین اصول این مکتب بود که شاعران، نویسندگان و هنرمندان را به سوی خویش کشاند. در ایران نیز همگام با حرکت های مشروطه خواهان، شاعران و نویسندگان به مسائل اجتماعی و انحطاط و عقب ماندگی کشور، توجه نشان دادند. عصر مشروطه را باید نقطه عطفی در ورود شعر به حوزه زندگی مردم و مسائل جامعه و متمایل شدن آن به واقع گرایی دانست. از میان شاعران این دوره، ابوالقاسم لاهوتی با گرایش شدید به جریان چپ از منظری سوسیالیستی به اوضاع کشور توجه نشان داد. در این مقاله نگارندگان بر آن اند برای نخستین بار به این پرسش پاسخ دهند که عناصر رئالیستی تا چه حد در اشعار لاهوتی بازتاب یافته است؟ و آیا می توان او را پیرو سبک رئالیسم دانست؟ نویسندگان این پژوهش با استفاده از منابع معتبر رئالیسم، ضمن معرفی این مکتب، اصول آن را معرفی می کنند و اشعار لاهوتی را بر مبنای اصول رئالیسم مورد نقد و بررسی قرار می دهند. این مقاله پیروی لاهوتی از شیوه رئالیسم سوسیالیستی را اثبات می کند.