شیوع اختلال هماهنگی رشدی در کودکان 3 تا 11 ساله ایرانی

اختلال هماهنگی رشدی یک ناتوانی دراز مدت بوده و مشکلات اجتماعی، عاطفی و تحصیلی مرتبط با آن ممکن است تا دوران نوجوانی و بزرگسالی ادامه پیدا کنند. به همین دلیل نیاز به شناسایی و مداخله های اولیه در مورد این کودکان ضروری به نظر می رسد. در این راستا هدف از این مطالعه برآورد میزان شیوع اختلال هماهنگی رشدی در کودکان 3 تا 11 ساله ایرانی بود.
تحقیق حاضر از نوع توصیفی و شیوه انجام آن زمینه یابی بود. به طوریکه از روش نمونه گیری چند مرحله ای سیستماتیک (منظم) برای انتخاب نمونه تحت بررسی استفاده شد. در مجموع والدین 1784 پرسشنامه اختلال هماهنگی رشدی را تکمیل کردند. مطالعه با 15 درصد کودکانی که پایین ترین نمرات کل را از نظر والدینشان دریافت کرده بودند ادامه یافت. به منظور ارزیابی عملکرد حرکتی کودکان و برآورد میزان شیوع اختلال هماهنگی رشدی از آزمون رشد حرکتی درشت-2 استفاده شد. کودکانی که هر گونه مشکل پزشکی شناخته شده داشتند یا بهره هوشی آنها کمتر از 70 بود از روند مطالعه کنار گذاشته شدند. از آزمون آماری خی دو در سطح معناداری 05/0 = α برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.
شیوع اختلال هماهنگی رشدی در نمونه تحت بررسی 7/2 درصد بود. به طوریکه این میزان در پسران 53/3 درصد و در دختران 85/1 درصد و نسبت جنسیت 2 به 1 بود.
با وجود اینکه این میزان کمتر از گزارش های مطالعات انجام شده قبلی می باشد، توجه بیش از پیش والدین و مسئولین نسبت به اختلال هماهنگی رشدی، غنی تر کردن برنامه های کلاسی تربیت بدنی و ترغیب کودکان به سمت فعالیت های حرکتی به منظور پیشگیری از مشکلات ثانویه مرتبط با این اختلال توصیه می شود.