بررسی و مقایسه راهبرد نظامی آمریکا در دو جنگ خلیج فارس

رویکرد این تحقیق به مقوله ی راهبرد مبتنی بر پویایی و پیچیدگی سیستم هاست؛ بدین معنا که فضای رزم سیستمی است پیچیده و متعامل که زیرسیستم های آن (مانند سیستم های خودی و دشمن) به عنوان جزئی از سیستم اصلی حائز همین پویایی و پیچیدگی هستند.
از این منظر، راهبرد بازیگران مختلف در فضای نبرد رفتاری است متغیر که علاوه بر تجارب و دانش پیشین، مدام از محرک های محیط تاثیر گرفته و متقابلا بر محیط تاثیر می گذارد. در این تحقیق، راهبرد نظامی آمریکا در دو جنگ خلیج فارس (2003 و 1991) براساس یک الگوی بازخوردی میان مقدورات عینی و ذهنی این کشور و مقتضیات صحنه ی نبرد مورد مطالعه قرار گرفته است، صحنه ی نبردی که دشمن (ارتش عراق) تنها یکی از مولفه های آن است. مقاصد راهبردی، اسناد دفاعی امنیتی، دکترین، فناوری و سازمان رزم از جمله مقدورات عینی و ذهنی آمریکا فرض شده که در بافتار صحنه ی نبرد در قالب یک رفتار (راهبرد) پیچیده به منصه ی ظهور می رسد و مدام از شکلی به شکل دیگر تغییر می یابد. این تغییر شکل به حدی است که شباهت چندانی میان راهبرد (رفتار) نظامی آمریکا در جنگ 1991 با جنگ 2003 مشاهده نمی شود.