بررسی رادیوگرافیک عمق فضاهای هوایی فوقانی در انواع ناهنجاری های اسکلتال

از اجزای مهم در روند تشخیص و طرح درمان در ارتودنسی، عملکرد تنفسی بیمار است که رابطه مستقیم با اندازه راه هوایی فوقانی دارد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی عمق راه هوایی فوقانی توسط رادیوگرافی های سفالومتری استاندارد در افراد ایرانی دارای انواع ناهنجاری قدامی- خلفی و عمودی می باشد.
در این مطالعه توصیفی- تحلیلی پنجاه رادیوگرافی در گروه عمودی نرمال جهت ارزیابی اندازه راه هوایی در بعد قدامی- خلفی و پنجاه رادیوگرافی در گروه قدامی- خلفی نرمال جهت ارزیابی اندازه راه هوایی در بعد عمودی مورد بررسی قرار گرفت.
اندازه گیری متغیرهای خطی شامل عمق نازوفارنژیال، عمق اوروفارنژیال و عمق هایپوفارنژیال صورت پذیرفت. داده ها توسط نرم افزار SPSS ویرایش 15 مورد تحلیل واقع شد و نتایج با استفاده از آزمون واریانس و Tukey HSD تعیین و ارائه گردید.
در گروه نرمال از لحاظ قدامی-خلفی، با افزایش بعد عمودی، اندازه راه هوایی فوقانی کاهش یافت به گونه ای که این اندازه در افراد Hyperdivergent نسبت به افراد Hypodivergent به طور معنی داری کمتر بود (001/0 < P) در گروه نرمال از لحاظ عمودی، با افزایش زاویه ANB، اندازه ناحیه اروفارنکس و هایپوفارنکس کاهش یافت به گونه ای که این اندازه در افراد CL II نسبت به افراد CL III به طور معنی داری کمتر بود (001/0 < P). این در حالی بود که از لحاظ اندازه نازوفارنکس بیشترین میزان در افراد CL I مشاهده گردید.
ابعاد راه هوایی تحتانی و فوقانی با افزایش ارتفاع صورت، کاهش و با کاهش زاویه ANB، افزایش می یابد.