بررسی انواع نشانه و کارکردهای آن در داستان کوتاه عصیان یک بزاز لنگرودی اثر قاسم کشکولی

قاسم کشکولی نویسنده ای نوآور است که داستان هایش ساختی مدرن و سویه هایی پسامدرن دارند. او نویسنده ای تجربه گر است که در بند قراردادهای مالوف داستان نویسی نیست. کشکولی، بازی های زبانی و اشکال بیانی تازه را به شیوه ای متقاعدکننده در آثارش به کار می بندد. مجموعه داستان «زن در پیاده رو راه می رود» (1388، ثالث) از این نویسنده، متشکل از هشت داستان کوتاه با تکنیک های روایی متفاوت است. داستان هفتم (عصیان یک بزاز لنگرودی) داستان پیرمردی است که مثل هر روز راس ساعتی خاص از خواب بلند می شود / نمی شود و کارهای تکراری هر روزه را با یادی از درگذشتگان اطرافش انجام می دهد. تعلیقی شگرف در پیرنگ این داستان و در ساختار آن وجود دارد. نقد ادبی به ویژه درد هه های اخیر، هرچه بیشتر خصلتی بین رشته ای یافته و به عبارت دیگر بسیاری از اصول و روش های خود را از سایر علوم انسانی به عاریت گرفته است. نگارندگان در این مقاله کوشیده اند علاوه بر معرفی عناصر داستان، با استفاده از طرح نظری آلبرت سیبیاک به عنوان معتبرترین نشانه شناس سال های جاری و با کمک گرفتن از آرای سوسور، به طبقه بندی انواع نشانه ها به شش دسته علامت ها، دردنما ها، نمایه ها، شمایل ها، نمادها و نام ها و همچنین با استفاده از الگوی ششگانه کارکردهای نشانه، مطرح شده توسط رومن یاکوبسن و چارلز سندرس پیرس به تحلیل نشانه شناسیک این اثر بپردازند.