اختلالات خود ایمنی تیرویید در مبتلایان دیابت نوع 1

دیابت نوع 1 به طور اولیه در اثر تخریب خود ایمنی یا ناشی از نقص اولیه در کارکرد سلولهای بتای پانکراس بارز می گردد. شایع ترین شکل دیابت نوع 1، نوع خود ایمن آن است که امکان همراهی آن با سایر اشکال اختلالات غددی مانند نارسایی آدرنال، تیروییدیت هاشیموتو و غیره وجود دارد. تیروییدیت خود ایمن از جمله بیماری های همراه دیابت نوع1 است که در طی آن پادتن هایی علیه تیروگلوبولین (TG)، پروکسید از تیرویید (TPO) و هورمون تحریک کننده تیرویید (TSH) در خون پدید می آیند. هدف از این مطالعه بررسی میزان شیوع بیماری های خود ایمن تیرویید در افراد دیابیت نوع 1 و مقایسه آن با افراد سالم است.
بدین منظور 200 بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 و 200 فرد سالم غیر دیابتی که از نظر سن و جنس با گروه بیمار جور بودند از نظر میزان هورمونهای تیرویید (T3RU/T3/T4/TSH) و پادتن های ضد تیرویید(TPO - Ab، TG-Ab) مورد ارزیابی قرار گرفتند.
غلظت TPO - Ab و TG-Abدر افراد دیابتی نوع 1 مورد مطالعه به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (P<0.001)، همچنین میانگین غلظت سرمی TG-Ab در گروه بیماران بیش از چهار برابر و میانگین غلظت سرمی TPO - Ab حدودا سه برابر گروه شاهد بود، همچنین میزان شیوع هیپرتیروییدی بالینی (subclinical) در گروه بیماران دیابتی نوع 1 چهار برابر گروه سالم بود.
در مجموع به نظر می رسد انجام آزمونهای غربالگری هورمونی تیرویید و پادتن های ضد تیرویید در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 به ویژه در کودکان، جهت شناسایی اختلالات خود ایمنی تیرویید و انجام اقدامات درمانی ضروری باشد.