مقایسه تمرینات ورزشی ثبات دهنده مرکزی و تمرینات عمومی تنه بر روی بیماران کمردرد مزمن با استفاده از سه تست عملکردی پایداری ناحیه لگنی - کمری

موضوع ارجحیت تمرینات ثبات دهنده مرکزی نسبت به تمرینات عمومی در درمان کمردرد مزمن در فیزیوتراپی محل اختلاف است. مطالعات مختلف این تمرینات را از نظر متغیرهایی چون درد و شاخص ناتوانایی بررسی کرده اند. در این مطالعه این تمرینات یر اساس میزان بهبودی پایداری این ناحیه مورد مقایسه قرار گرفتند. مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی نیمه تجربی بود. 44 بیمار کمردرد مزمن در بدو ورود به طور متناوب در یکی از گروه های تمرینات ثبات دهنده مرکزی و تمرینات عمومی گذاشته شدند. برای هر دو گروه یک برنامه تمرینات ورزشی 16جلسه ای (سه جلسه در هفته) اجرا شد. تمرینات در دو گروه شامل هشت مرحله و مرحله به مرحله از ساده به دشوار تغییر می نمود. قبل از شروع و پس از پایان تمرینات از بیماران در حین انجام سه آزمون ارزیابی پایداری ناحیه لگنی – کمری شامل اسکوات با یک پا (Single leg Squat)، دیپ (Dip) و ادای دویدن(Runner Pose) فیلمبرداری شد. فیلم آزمونها توسط سه فیزیوتراپیست با تجربه طبق ضوابط امتیاز داده شد. درد و ناتوانایی آنان نیر در همان مقاطع اندازه گیری شد. پس از انجام مداخله، در هر دو گروه امتیاز تستهای پایداری (041/0 P=)و(020/0 P=)، درد (001/0 P<)و ناتوانی (001/0 P<)کاهش معنی داری پیدا کرده بودند ولی تفاوت هیچیک از این تغییرات معنی دار نبود (به ترتیب (41/0 P=)، (14/0 P=)و (72/0 P=)). هر دو نوع تمرین باعث افزایش پایداری لگنی- کمری می شود. با این وجود شواهدی مبنی بر ارجحیت هیچ یک بر دیگری در این مورد یافت نگردید.