هم آمیختگی تجربه های حسی و شناختی در گرافیک محیطی

درک پیوسته ی انسان از محیط حضور یافته در آن به غایت پیچیده تر از درک وی از تک تابلویی دو بعدی است که قاب یا کادری آن را محدود از فضای پیرامونیش کرده است. محیط سه بعدی مثلا شهر، اجزای به هم پیوسته ای است که هر جزء آن یک پدیده ی بصری با حد فضایی نسبی است که در ترکیب با تنوع فضاهای دیگر پدیده ها در سامانه ای طرح یافته درک متفاوت تری از خود را ایجاد می کند. عاقلانه نیست که بخواهیم مرز گرافیک محیطی شهر را تنها در حدود بصری مشخصی وضع کنیم که در آن بیان تصویر با بیانیه های عرصه های حسی دیگر التقاط نیافته باشد. دیدنی ها با شنیدنی ها و شنیدنی ها با بوییدنی ها و بوییدنی ها با چشیدنی ها در شهر همراهند. درک خوشحالی از دیدن خنده های مردمان شهر با شنیدن صدای آنها محکم تر شکل می گیرد!
بنابراین می توان گفت در گرافیک محیطی ما تنها با تصویر صرف روبرو نمی شویم تا با اولویت محدوده ی باصره ی حواس خود پدیده ها را برانداز کنیم. بلکه تجربیات بصری خود را در هم آمیختگی دیگر حواس از قبیل شنوایی، بویایی، چشایی یا لامسه در حرکت و عمل مکانیکی- فیزیولوژی بدن پیش می بریم.