افسردگی و نشانگرهای خرده بالینی مولتیپل اسکلروزیس

مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری عصب شناختی مزمن است که افسردگی در بیش از40 درصد از بیماران مبتلابه آن یافت شده و به واسطه چندین نشانگر خرده بالینی مرتبط با بیماری نیز مجال ظهور می یابد. هدف این مطالعه ارزیابی افسردگی و نشانگرهای خرده بالینی مولتیپل اسکلروزیس بود.
در این مطالعه مقطعی- تحلیلی، 162 بیمار مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با روش نمونه گیری پیاپی انتخاب شده و با استفاده از سیاهه متغیرهای بالینی و جمعیت شناختی، مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس، فرم کوتاه پرسشنامه زمینه یابی سلامت و مقیاس شدت خستگی به همراه ترازوی یکسان فنری عقربه ای و مترنواری مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس یک راهه، آزمون توکی و رگرسیون چندگانه گام به گام تجزیه و تحلیل شدند.
بیمارانی که 3 بار یا بیشتر از آن دفعات عود و بستری را تجربه می کردند به طور معنی داری نمرات افسردگی بیشتری نسبت به بیماران با دفعات عود و بستری کمتر، دریافت می نمودند. علاوه بر آن نشانگرهای خرده بالینی بیماری جمعا توانستند30 درصد از واریانس مشترک افسردگی را تبیین کنند. به طور کلی در گام نهایی، محدویت های ناشی از مشکلات فیزیکی، خستگی و درد بدنی توانستند به طورمعنی داری نمرات افسردگی را در بیماران پیش بینی نمایند(0001/0p<).
این مطالعه تاثیر نشانگرهای خرده بالینی مولتیپل اسکلروزیس را در افسردگی بیماران برجسته ساخت. ازاین رو نیاز است که پیش بینی کننده های کلیدی شناسایی شده در این پژوهش به عنوان عوامل مستعد کننده احتمالی در توسعه افسردگی ملازم بامولتیپل اسکلروزیس در نظر گرفته شده و جهت مدیریت منظم بیماری مورد بهره برداری قرار گیرند.