بررسی تجمع فلزات سنگین نیکل، وانادیوم، سرب و کادمیوم بر حسب اندازه و جنسیت در میگوی وانامی (Litopenaeus vannamei) در مجتمع های پرورش میگوی استان بوشهر

صنعت پرورش میگو می تواند تحت تاثیر آلودگی های ناشی از دریا قرار بگیرد و مشکلات و مسائلی برای آن به وجود بیاورد، تجمع فلزات سنگین در بافت میگو سلامت این آبزی و انسان را به عنوان استفاده کننده از این غذا تهدید می کند. اگر غلظت فلزات سنگین به بیش از حد مجاز در محیط برسند اثرات سمیت فراوانی دارند. هدف از این تحقیق اندازه گیری و میزان تجمع فلرات سنگین(سرب، کادمیوم، نیکل و وانادیوم) در بافت عضله ی میگو است.
جمع آوری میگو در سه ماه مرداد، شهریور و مهر سال 1391 از دو سایت شیف و حله، از مراکز پرورش میگوی وانامی در استان بوشهر صورت گرفت. نمونه های صید شده پس از تفکیک به دو جنس نر و ماده جهت سنجش میزان فلزات سنگین در بافت عضله از دستگاه پلاروگراف استفاده گردید.
میانگین در سایت حله تجمع کادمیوم در عضله ی جنس نر و ماده ppb004/0، میزان تجمع سرب در جنس نر ppb0211/0 و در جنس ماده ppb0202/0 برحسب وزن خشک بود. در سایت شیف تجمع کادمیوم در عضله ی جنس نر ppb00433/0 و در جنس ماده ppb00378/0، میزان تجمع سرب در جنس نر ppb0218/0 و در جنس ماده ppb0216/0 برحسب وزن خشک به دست آمد. میزان تجمع فلز سرب و کادمیوم در هر دو سایت همبستگی مثبت با طول میگو داشته و میزان جذب دو فلز نیز همبستگی مثبت متوسط داشت. میزان تجمع فلز نیکل و وانادیوم در هر دو سایت حله و شیف توسط دستگاه پلاروگراف قابل تشخیص نبود.
مقایسه ی نتایج فوق با استانداردهای جهانی نظیر سازمان بهداشت جهانی نشان می دهد که غلظت فلزات سرب، کادمیوم، نیکل و وانادیوم کمتر از حد مجاز می باشد، احتمالا میزان تجمع فلزات مورد نظر برای سلامت مصرف کنندگان و هم چنین صادرات این گونه ی پرورشی مشکلی را ایجاد نخواهد کرد.