نظریه ارجاع مستقیم و مسئله جایگزینی اسامی خاص هم مرجع در جمله های نگرش گزاره ای

نظریه ارجاع مستقیم در باب اسامی خاص، متعاقب ناکارآمدی نظریه های توصیفی در تبیین ارجاع اسامی خاص مطرح شده است. اما خود این نظریه با مشکلی اساسی روبرو بوده است. اگر تنها جزء معنی در یک اسم خاص، ارجاع آن است، چرا جایگزینی دو اسم خاص هم مرجع در جمله های نگرش گزاره ای به تغییر ارزش صدق جمله منجر می شود؟ پاسخ های فلاسفه و معنی شناسان طرفدار نظریه ارجاع مستقیم قانع کننده نبوده است. به نحوی که اکثر آن پاسخ ها مستلزم عدول از اصول نظریه ارجاع مستقیم بوده اند. در این میان، راه حلی که بر عوامل کاربردشناختی تکیه دارد، مقبول تر از سایرین به نظر می رسد. با این حال، نگارنده سعی دارد مسئله را با برداشتی کاربردشناختی از ارجاع اسامی خاص و با استفاده از تمایز تعبیری لفظ نگر- مصداق نگر به نحو روشن تری – که تعارضی هم با نظریه مذکور ندارد – تبیین و حل کند. بر این اساس، جایگزینی اسامی خاص هم مرجع تنها زمانی ارزش صدق جمله را تغییر می دهد که عوامل کاربردشناختی تعبیری متفاوت را از ارجاع اسم خاص به دست دهند.