بررسی و تحلیل شخصیت صوفی در مثنوی

واژه صوفی، یکی از واژه های کلیدی و قابل اهمیت در مثنوی است. مولانا در هر سخنی از دیدگاه صوفیانه برکنار نیست. گاه گاه عرفان را با تصوف درمی آمیزد. باید با ژرف نگری، گفتار ناب عارفانه او را پیدا کرد. مولانا در مثنوی «روان شناسی صوفیانه» را طرح می کند اما نه برحسب طرح های نظام مند موجود در کتاب های درسی کلاسیک؛ از این رو، پژوهنده آثارش، خود، باید چارچوبی فراهم آورد که در درون آن، این تعالیم را بتوان مورد بررسی قرار داد. این مقاله با شیوه تحلیلی- توصیفی چهره صوفی را در مثنوی می نمایاند و در پایان صوفی حقیقی را از صوفی نمایان متمایز می سازد.