تاثیر سطوح مختلف نوکلئوتید جیره به عنوان جاذب غذایی بر شاخص های رشد و میزان غذاگیری تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus)

در تحقیق حاضر، تاثیر سطوح متفاوت نوکلئوتید جیره (واناژن) به عنوان جاذب غذایی بر شاخص های رشد و میزان غذاگیری ماهی قره برون (Acipenser persicus) مورد بررسی قرار گرفت. ماهیان با میانگین وزنی 2/12 ± 42/37 گرم و میانگین طول0/61 ± 23/67 سانتی متر به 4 تیمار با سطوح متفاوت نوکلئوتید جیره (0، 0/25، 0/35 و 0/5 درصد) با سه تکرار با تراکم 12 ماهی در هر تانک تقسیم شدند. پس از 10 هفته غذادهی بازماندگی، شاخص های رشد و غذاگیری از قبیل ضریب افزایش وزن، ضریب رشد ویژه، شاخص وضعیت، ضریب تبدیل غذایی و ضریب کارایی غذا بررسی و از نظر معنی داری با روش One-way ANOVA در نرم افزار Spss 18 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بهترین نتایج از نظر مقایسه وزن و طول نهایی، افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی، ضریب رشد ویژه و ضریب کارایی غذا متعلق به تیمار 2 (0/35 درصد نوکلئوتید) بود. هم چنین تیمار 2 در بین تیمارهای تغذیه شده با نوکلئوتید مقادیر ضریب تبدیل غذایی، ضریب رشد ویژه و ضریب کارایی غذا در مقایسه با تیمارهای 1 و 3 نیز بالاترین مقادیر را با تفاوت معنی داری را به خود اختصاص داد. این تحقیق نشان داد افزودن نوکلئوتید سبب افزایش غذای مصرفی، کاهش هدر رفت غذا و در نتیجه سبب افزایش نرخ رشد در ماهیان قره برون گردید.