اپیدمیولوژی خودکشی در استان بوشهر سال 1388

خودکشی یکی از مصائب و مشکلات بهداشتی جوامع انسانی می باشد که آگاهی از میزان ها و اپیدمیولوژی آن در هر منطقه می تواند به برنامه های کنترل و پیشگیری از آن کمک کند. مطالعه طولی ثبت موارد مرگ سالانه در اجرای این تحقیق به کار گرفته شده است.
در یک مطالعه توصیفی تحلیلی در سال 1388، فرمهای از پیش تنظیم شده ثبت موارد خودکشی بر اساس میزان های شیوع و کشندگی اختصاصی سنی، جنسی، روش به کار گرفته شده در خودکشی و دیگر متغیرهای دموگرافیک در یک دوره یکساله تکمیل و با استفاده از شاخص خطر نسبی و آزمون های همبستگی بررسی شدند.
شیوع خودکشی در جمعیت زنان استان76/5 و در جمعیت مردان استان88/2 در هر صد هزار نفر برآورد گردید. خطر نسبی مرگ از خودکشی زنان نسبت به مردان در جمعیت مورد بررسی برابر 2 با فاصله اطمینان (6/2-89/1) و اقدام به خودکشی 25/2 با فاصله اطمینان (8/3-03/1)میگردد. در مجموع میزان کشندگی خودکشی ها در جامعه مورد مطالعه 6/6 ٪ بود که در دو جنس اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. در87 ٪ موارد روش به کار گرفته شده، مصرف دارو می باشد اما فقط 8٪ از کل مرگ ها را به خود اختصاص می دهد. دارزدن با 100٪ کشندگی مرگبارترین روش بوده و پس از آن خودسوزی با میزان کشندگی 69 ٪ در رتبه دوم قرار داشت. روش خودسوزی تنها 6٪ از کل موارد راشامل می شد اما 71٪ مرگ ها راباعث گردیده است. بالاترین میزان کشندگی در مردان بیکار 3/9 ٪ و سپس در زنان خانه دار 2/7٪ مشاهده گردید.
شیوع خودکشی در زنان استان از متوسط کشوری بالاتر و در مردان استان از متوسط کشوری کمتربود که مشابه مناطق محرومتر کشور میباشد.پرخطرترین گروها برای خودکشی های موفق زنان متاهل خانه دار کم سواد و مردان بیکار با سواد پایین، تشخیص داده شدند و بیشترین خودکشی های ناموفق در سنین کمتر از 25 سال بیشتر در زنان باسواد اعم از مجرد و متاهل و سپس پسران باسواد مجرد مشاهده گردید.