تجلی آرا و آموزه های روان شناسی انسان گرا در اشعار شفیعی کدکنی

با رشد و گسترش مطالعات میان رشته ای، امروزه تعامل بین ادبیات و دیگر شاخه های علوم انسانی – از جمله روان شناسی- در عرصه نقد و نظریه پردازی ادبی رواج بسیار یافته است. روان شناسی انسان گرا از مکاتب روان شناختی نیمه دوم قرن بیستم است که با محور قرار دادن انسان و استعداد های سرشار او، با ارائه ایده ها و الگوهایی مرتبط با حیات فردی و اجتماعی آدمی نظیر خلاقیت، خودشناسی، تجارب متعالی، استقلال و... رشد و شکوفایی او را در کانون توجه و تامل قرار می دهد. با مروری در اشعار دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی در می یابیم که بسیاری از سروده های وی، با همین ایده ها و الگوهای روان شناسانه قابل انطباق اند، به نحوی که احساس می کنیم شاعر، در اغلب سروده هایش، طرح رهایی و شکوفایی انسان را به تصویر می کشد.این مقاله به شیوه تحلیلی- تطبیقی، و با هدف توصیف وتحلیل اشعار این شاعر بر مبنای الگوهای این مکتب روان شناسانه، و با ارائه برجسته ترین نمودهای این هم سانی، ضمن آنکه نوعی خوانش تازه روان شناسانه از شعر امروز را فرا روی مخاطب می نهد، حامل و حاوی این نتیجه است که همواره میان متون ادبی و مکاتب گوناگون علوم انسانی – و از جمله روان شناسی- اشکالی از هم گرایی و هم صدایی آشکار و پنهان در جریان است.