الگوی اپیدمیولوژیکی سل خارج ریوی در استان مازندران (90-1380)

با توجه به روند افزایشی بروز سل خارج ریوی در ایران؛ این مطالعه به منظور تعیین الگوی اپیدمیولوژیکی این بیماری در استان مازندران انجام شد.
این مطالعه توصیفی – تحلیلی روی پرونده 3313 فرد مبتلا به سل در شهرهای مختلف استان مازندران طی سال های 1380 لغایت 1390 انجام شد. ابزار جمع آوری اطلاعات چک لیستی بود که با توجه به متغیرهای سن، جنس، سال ابتلا، منطقه سکونت و عضو مبتلا تنظیم گردید.
843 نفر (25.4%) مبتلا به سل خارج ریوی بودند. میزان بروز سل خارج ریوی به ازای هر واحد افزایش در سال، 4 درصد افزایش نشان داد (P<0.05). میانگین سن (20.6±42.8) مبتلایان به سل خارج ریوی به طور معنی داری کمتر از مبتلایان به سل ریوی (21.2±48.7) بود (P<0.05). همچنین ابتلا زنان به سل خارج ریوی به طور معنی داری بیشتر از مردان (P<0.05) و شانس ابتلا آنها به این نوع از سل 1.7 برابر مردان بود. عمده ترین عضو مبتلا به سل خارج ریوی، غدد لنفاوی (33%)، پلور (18.9%) و استخوان (17.7%) بود.
روند بروز سل خارج ریوی طی سال های 1380 لغایت 1390 سیر صعودی داشت و شایع ترین عضو مبتلا به سل خارج ریوی غده لنفاوی بود.