مقایسه اثرسمیت پاراکسون و دیازینون بر روی سیستم آنتی اکسیدان بافت ریه موش صحرایی

دیازینون و پاراکسون دسته ای از ارگانوفسفره های آفت کش هستند که بطور وسیع در کشاورزی استفاده می شوند. بعضی از ارگانوفسفره ها سبب افزایش تولید رادیکال های آزاد می گردند. هدف از این مطالعه مقایسه اثر دیازینون و پاراکسون بر سیستم آنتی اکسیدان ریه موش صحرایی است.
در مطالعه تجربی حاضر، 49 سر موش های صحرایی نر نژاد ویستار به صورت تصادفی در 7 گروه قرار گرفتند: گروه کنترل روغن ذرت را به عنوان حلال دیازینون و پاراکسون و شش گروه آزمایش که دیازینون را در دوزهای mg/kg 30، 50 و 100 و پاراکسون را در دوزهای mg/kg 3/0، 7/0 و 1 به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. 24 ساعت پس از تزریق حیوانات با اتر بیهوش و بافت ریه جدا گردید و فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT) و گلوتاتیون S- ترانسفراز (GST) و لاکتات دهیدروژناز (LDH) همچنین غلظت گلوتاتیون (GSH) و مالون دی آلدیید (MDA) توسط روش های بیوشیمیایی تعیین شدند. معنی دار بودن نتایج توسط آنالیز واریانس (ANOVA) به همراه تست توکی تعیین شد.
فعالیت آنزیم های SOD، CAT و GST ریه در دوزهای بالاتر از mg/kg3/0 پاراکسون و در دوز mg/kg 100 دیازینون به طور معنی دار افزایش یافت. افزایش فعالیت LDH و غلظتMDA و کاهش غلظت GSH ریه در دوزهای بالای پاراکسون مشاهده گردید.
دیازینون و پاراکسون باعث القاء تولید رادیکال های آزاد و استرس اکسیداتیو وابسته به دوز می شوند. افزایش سطح پراکسیداسیون لیپیدها و کاهش GSH احتمالا نشان دهنده نارسایی سیستم دفاعی آنتی اکسیدان برای مقابله با رادیکال های آزاد و آسیب اکسیداتیو بافتی می باشد. اثر سمیت پاراکسون روی سیستم آنتی اکسیدان شدیدتر از دیازینون است.