نقش تمرین هوازی و مصرف عصاره بنه بر سطوح پروتئین کربونیل، پروتئین شوک گرمایی 70 و گلیکوژن بافت کبد موش های دیابتی

استفاده از گیاهان دارویی، به عنوان درمان های جایگزین سالم و موثر در هایپرگلیسمی و مسمومیت کبدی در نظر گرفته می شود؛ همچنین با توجه به اثرات مثبت فعالیت های ورزشی بر بیماران دیابتی، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر 6 هفته مصرف عصاره بنه و تمرین هوازی بر سطح پروتئین کربونیل (PC)، پروتئین شوک گرمایی 70 (70HSP) و گلیکوژن بافت کبد موش های دیابتی انجام شد.
روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، تعداد 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، در گروه های: کنترل سالم، کنترل دیابتی (استرپتوزوتوسینmg/kg40)، دیابتی شده تحت تمرین هوازی، دیابتی شده دریافت کننده عصاره بنه و گروه دیابتی شده تحت تمرین هوازی و دریافت کننده عصاره بنه قرار گرفتند. برنامه تمرینی شامل 6 هفته تمرین هوازی روی نوار گردان (5 جلسه در هفته، هر جلسه 40 دقیقه با سرعت 20 متر در دقیقه و شیب 5 درصد) بود. عصاره بنه نیز با دوز mg/kg25 به صورت گاواژ (5 روز در هفته) خورانده شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، موش ها بی هوش شدند و بافت کبد جدا شد. سطح PC، 70HSP و گلیکوژن کبدی، به روش های الایزا و رنگ سنجی شیمیایی سنجش شدند.
میانگین سطح PC در گروه های دیابتی شده تحت تمرین هوازی، دیابتی شده دریافت کننده عصاره بنه و دیابتی شده تحت تمرین هوازی و دریافت کننده عصاره بنه، به طور معنی داری پایین تر از گروه کنترل دیابتی بود (مقادیر P به ترتیب: 002/0، 006/0 و 002/0)، اما بین میانگین سطح PC در سه گروه مداخله، اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بین میانگین سطح 70HSP و گلیکوژن نیز در بین گروه ها اختلاف معنی داری مشاهده نشد (مقادیر P به ترتیب: 21/0 و 59/0).
تمرین هوازی و مصرف عصاره بنه، هر کدام به تنهایی و نیز توام با یکدیگر، منجر به کاهش معنی دار سطح PC بافت کبد موش های دیابتی می شود؛ بنابراین مصرف عصاره بنه و انجام تمرین هوازی، احتمالا بتواند رویکرد مطلوبی در جهت کاهش عوارض کبدی ناشی از دیابت باشد.