واژگانی شدگی در فعل های حرکتی فارسی: الگویی تازه

حرکت یکی از مفاهیم بنیادی در نظام شناختی بشر است. این مفهوم می تواند به گونه های مختلف در زبان ها بازنمایی شود. همین تفاوت در قالب بندی سازه های مفهومی حرکت، بنیاد نظریه الگو های واژگانی شدگی را شکل می دهد. این نظریه می تواند خانواده های زبانی را برپایه چگونگی ادغام سازه های رویداد حرکتی رده بندی کند. اما نارسایی هایی نیز در این رویکرد به چشم می خورد. پژوهش حاضر می کوشد پس از طرح این نارسایی ها، با توجه به زبان فارسی، راه حل هایی ارائه دهد. نتیجه حاکی از آن است که در تحلیل رویداد حرکت، دو رویکرد مجزا مدنظر است. نخست رویکرد کلی نگر، که صرفا سازه های مفهومی کانونی را در فعل حرکتی ادغام می کند و دوم رویکرد جزئی نگر، که در آن سازه های مفهومی پیرامونی نیز در ادغام در فعل حرکتی، موثر عمل می کنند.