بررسی رابطه ی انواع آزار دیدگی در کودکی با بخشش، سلامت روان و راهبردهای مقابله با استرس در افراد متاهل ساکن شهر تهران

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه ی انواع آزار دیدگی در کودکی با بخشش، سلامت روانی و راهبردهای مقابله با استرس در افراد متاهل ساکن شهر تهران بود. این پژوهش از نوع مقطعی (توصیفی – تحلیلی) بود، و جامعه آماری شامل کلیه ی افراد (زن و مرد) متاهل ساکن شهر تهران در سال 1392 بودند که از 5 منطقه ی مجموعه مناطق 22 گانه تهران به صورت تصادفی خوشه ایانتخاب و از مراکز تفریحی، خانه های سلامت و فرهنگسراهای موجود، 337 نفر به صورت هدفمند انتخاب شده و داده ها به کمک پرسشنامه های خود گزارشی، سنجش بخشش در خانواده، پرسشنامه ی سلامت عمومی و پرسشنامه ی راهبردهای مقابله ای بلینگز و موس جمع آوری و برای تحلیل داده ها نیز از ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون ساده و رگرسیون چندگانه و t مستقل استفاده شد. یافته های پژوهش حاکی از وجود رابطه ی مثبت و معنادار بین تجربه ی آزار دیدگی و سلامت روانی و رابطه ی منفی بین تجربه ی آزار دیدگی و بخشش بود. همچنین بین نمره ی کل آزار دیدگی و نمره ی کل راهبردهای مقابله رابطه ای دیده نشد، اما در خرده مقیاس ها رابطه ی معنادار و مثبتی دیده شد. همچنین بین دو گروه زنان و مردان تفاوت معناداری دیده شد. نتایج نشان داد که تجربه ی آزار دیدگی در دوران کودکی می تواند در بزرگسالی بر سلامت روانی، میزان بخشش و همچنین در مقابله با استرس و فشارهای روزمره تاثیر به سزایی در شخصیت و کیفیت زندگی فرد داشته باشد.