اثر تزریق داخل صفاقی گلوکز بر حافظه احترازی غیرفعال در موش های صحرایی نر بالغ

گلوکز عمده ترین منبع انرژی برای مغز است که به راحتی از سد خونی مغز عبور کرده و به سلول های عصبی می رسد. با تزریق داخل وریدی گلوکز، مقدار آن در خون و به دنبال آن در بخش های مختلف مغز از جمله هیپوکامپ افزایش می یابد. نقش هیپوکامپ در یادگیری و حافظه سال ها پیش اثبات شده است. این مطالعه با هدف بررسی اثر تزریق داخل صفاقی گلوکز بر حافظه احترازی غیرفعال در موش های صحرایی نر بالغ با استفاده از دستگاه شاتل باکس انجام شد.
در این مطالعه، 21 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به 3 گروه شامل گروه دریافت کننده گلوکز (به مقدار 500میلی گرم بر کیلوگرم وزن موش صحرایی 10دقیقه قبل از آموزش)، گروه شاهد (حلال گلوکز) و گروه کنترل تقسیم شدند. حافظه، 48ساعت بعد از آموزش در دستگاه شاتل باکس مورد آزمون قرار گرفت. آنالیز داده ها توسط نرم افزار SPSS 16 و با استفاده از روش آنالیز واریانس یک طرفه و سپس آزمون LSD انجام شد.
قبل از آموزش بین گروه های کنترل، دریافت کننده گلوکز و شاهد از نظر زمان تاخیر در ورود به تاریکی، تفاوت معنی داری وجود نداشت، در حالی که در زمان سپری شده در محفظه روشن و تاریک در مرحله یادآوری بین گروه دریافت کننده گلوکز و سایر گروه ها تفاوت معنی دار مشاهده شد. همچنین تفاوت غلظت گلوکز خون بین گروه دریافت کننده گلوکز و سایر گروه ها معنی دار بود.
تزریق داخل صفاقی گلوکز، حافظه احترازی غیرفعال را در موش های صحرایی نر بالغ در دستگاه شاتل باکس افزایش می دهد.