بررسی سودمندی اولتراسونوگرافی داپلکس در تشخیص آرتریت گیجگاهی

آرتریت گیجگاهی یکی از بیماری های نادر عروقی است. راه تشخیص معمول این بیماری روش تهاجمی بیوپسی از دیواره شریان گیجگاهی است که با وجود دقت نسبی عوارض متعددی دارد. هدف از انجام این پژوهش بررسی حساسیت، ویژگی، دقت، ارزش اخباری مثبت و ارزش اخباری منفی روش اولتراسونوگرافی داپلکس در مقایسه با روش تهاجمی بیوپسی بود.
این مطالعه مقطعی در بیمارستان حضرت رسول اکرم(ص)، از ابتدای سال 1391 تا پایان اسفند سال 1391 صورت گرفت. 20 بیمار مظنون به ابتلا به آرتریت گیجگاهی به روش نمونه گیری دردسترس از بخش چشم پزشکی بیمارستان حضرت رسول(ص) برای انجام معاینات اولتراسونوگرافی داپلکس معرفی شدند. سونوگرافی بر سه قسمت شریان های گیجگاهی سطحی و شاخه های فرونتال و پریتال در دو مقطع طولی و عرضی انجام گرفت.
مشاهده نشانه هاله ای (0001/0=p)، تنگی شریان تمپورال (001/0=p) و نامنظمی در دیواره شریان (001/0=p) در اولتراسونوگرافی داپلکس به طور معنی داری قادر به تشخیص آرتریت گیجگاهی بودند. میزان توافق بین دو روش براساس آزمون کاپا 7/0 به دست آمد (001/0=p). حساسیت روش اولتراسونوگرافی داپلکس براساس مجموع علایم نسبت به روش بیوپسی برابر با 100%، ویژگی برابر با 9/76%، ارزش اخباری مثبت برابر با 70%، ارزش اخباری منفی برابر با 100% و دقت برابر با 85% محاسبه شد.
روش اولتراسونوگرافی داپلکس می تواند در تشخیص آرتریت گیجگاهی جایگزین مناسبی برای روش تهاجمی بیوپسی باشد.